Rotterdam Pride 2023 valt tegelijk met de Utrecht Canal Pride, op zaterdag 3 juni. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, die de organisatie zelf ook betreurt. Maar na een reeks flaters op dit vlak, vraag ik me af of het een samenloop van omstandigheden is, onwil of gewoon schijntolerantie en homofobie bij de Rotterdamse beleidsmakers en festivalcoördinatie.

Op Instagram liet de organisatie van Rotterdam Pride weten dat de editie van 2023 wordt gehouden van 1 t/m 11 juni 2023:

‘On Saturday June 3rd 2023, we will kick off with a banging one-day festival overlooking the iconic Erasmusbrug on Willemsplein. … Coincidentally, the Rotterdam Pride Festival on June 3rd 2023 will be held at the same day as the Utrecht Canal Pride. This is not our preference and the decision is not fully under our control, and at the same time, we understand how difficult it is to get a spot on the official Rotterdam festival calendar at all.’

Dat het de 10e editie van Rotterdam Pride is, maakt dit misschien nog wel wranger. Wat een groot feest zou moeten zijn, is nu al bij voorbaat een concurrentiestrijd geworden met de immens populaire Utrecht Canal Pride, die jaarlijks tienduizenden bezoekers uit heel Nederland weet te boeien.

Rotterdam Pride door de jaren heen

De allereerste editie van Rotterdam Pride vond plaats in 2014 en ik was destijds enorm trots dat ‘we’ eindelijk ook een Pride hadden. De maand september was wat gek, maar door de jaren heen, vond ik het ook wel iets hebben: in Rotterdam doen we de dingen nu eenmaal anders.

Ook Ferry zag het daglicht, dat als tijdschrift begon en ineens een shop en café werd. Wie had toen ooit kunnen bedenken dat het zou uitgroeien tot de lgbtq-experience die het nu is?

Elk jaar leek de Rotterdam Pride te groeien in de rol van hekkesluiter van het pride-seizoen. Er kwamen meer feesten bij, het programma inhoudelijk sterker en de optochten kregen na een gewaagde start over de Lijnbaan een groter en feestelijker karakter. Over de Boompjes, via de WitteDeWith-straat en eindigend in het centrum.

Rotterdams Regenboogzebrapad

De stad leek in de roze lift te zitten en in 2016 kwam er zelfs een Regenboogzebrapad. Of nou, ja…. een stoep.

Terwijl in de hele wereld regenboogzebrapaden de normaalste zaak van de wereld zijn, kwam vanuit de Rotterdamse gemeenteburelen ineens een tegengeluid. Een zebrapad moet zwart/wit zijn, want anders is het voor verkeersdeelnemers onduidelijk. En dus werd de bestrating tussen de tramrails vrolijk gekleurd.

In Rotterdam doen we het nou eenmaal anders, dacht ik nog heel even. Hoewel trots plaatsmaakte voor schaamte. En het leek het symbolische begin van een verdomhoekje waar de Rotterdamse gayscene sindsdien in lijkt te worden gedrukt.

Homo-ontmoetingsplekken in Rotterdam verdwijnen

Zo verdween ooit gaysauna Aquacity omdat het geen sexvergunning had. Die vergunning is nodig om te mogen rotzooien in de donkere krochten van het bestaan. Maar omdat de gemeente geen nieuwe seksvergunningen meer uitdeelt, zogezegd om mensenhandel en prostitutie tegen te gaan, verdwijnen ook dit soort homo-ontmoetingsplekken.

Sauna Spartacus verdween ook, en er mocht alleen op die locatie een nieuwe gaysauna komen vanwege de vergunning die al wel was afgegeven op die locatie. Sauna Nieuwezijds uit Amsterdam had bijna een Rotterdamse evenknie gekregen als Sauna Waterman. Totdat bleek dat de bouwconstructie van het pand dat niet aankon. Hoewel de sauna makkelijk zou kunnen verrijzen op een nieuwe locatie, blijkt dat voor de benodigde vergunning dus een onmogelijke opgaaf. En zo verdween opnieuw een homo-ontmoetingsplek.

Zoals ook het door de corona-sluiting getroffen The Moods. Ook hier weer een plek die over de kop gaat en de vergunning meeneemt in het graf.

De verdwenen homo-monumenten

En zo zijn er wel wat meer akkefietjes die op z’n minst de indruk achterlaten dat Rotterdam lhbti-ers alleen leuk vinden als ze een persbericht kunnen uitsturen. Zoals bij de aankondiging dat Rotterdam een monument heeft voor seksuele diversiteit. Een prachtig burgerinitiatief, dat ineens ‘verdwijnt‘ als de wereldhavendagen er zijn, terwijl Pride ook op de agenda staat.

En dan was nog dat regenboogstoepje, dat na de herinrichting van de Coolsingel helemaal verdween. Na enige ophef kwam er wat gekleurd wandelgebied terug, in het hart van het overgebleven gayuitgaansleven. Maar als je niet weet waar het is, loop je er ongemerkt overheen.

Stille tocht op Pride Rotterdam

De route van de Rotterdam Pride, die ooit trots door het centrum ging eindigde in 2021 als een stille tocht op een winderige kade. En in 2022, als onderdeel van Roze Zaterdag, met zichtbaarheid als thema, werd nota bene via de traditionele protestroute gelopen, van de Eramusbrug via de Kop van Zuid, Willemsbrug en Boompjes terug naar af. Niks zichtbaar of geruchtmakends, maar vooral een loopje in de luwte dat eindigde op een kilometer afstand van het roze festivalhart.

Tja, het is best te begrijpen dat er veel andere evenementen in de stad zijn, maar doe dan geen bid om gaststad te worden van de Roze Zaterdag!  En sowieso voelde het alsof de lgbtq-community maar één keer mocht grabbelen in de subsidiepot. In plaats van namelijk 2 feestjes in één jaar werd de Rotterdam Pride van september verhuisd naar de juni-maand.

Historisch gezien natuurlijk best te begrijpen, want juni is de echte pride-maand. Vandaar ook die Roze Zaterdag. Maar als je dan vervolgens een nieuwe juni-editie gaat programmeren en je hebt hart voor de lgbtq-community, dan moet je je als stad ook hard maken voor een datum waarmee je succes kunt hebben. En dan doe je dat dus niet op de datum waarop een andere stad al een succesvol pride-evenement heeft. Dan moet je zoals Rotterdammers graag roepen, je mouwen opstropen en het voor elkaar boksen. Of op z’n modern Rotterdams ‘Make it happen’.

Maar voor wat betreft gay-evenementen lijkt ‘Make it impossible to happen’ meer het adagium.