Het was de droom van mijn ouders’ generatie: stoppen op je 50e. Met werken, bedoelden ze dan. Het is ze bijna gelukt. De babyboomers creëerden hun paradijs en kregen met levensloop, vroegpension of VUT en eindeloze vakantiedagen vaak al rond hun 60 hun afscheidsfeestje. Voor onze generatie, ik ben vergeten hoe we ook alweer heten, zit dat er niet in. Met een beetje mazzel halen we de 75 al werkend, worden we nog steeds geen 100 en dat pensioen bleek ook allemaal gebakken lucht. Maar ik stop gewoon over 10 jaar. Op m’n 50e.
Ik heb dit gesprek al vaak met vrienden gevoerd, ik ken de mitsen en maren. Toch blijf ik erbij dat het voor mij ophoudt als ik 50 jaar ben. Het werk. Maar ook de rest. Stoppen met leven dus. Maar dat schijnt niet te mogen.
Je moet leven, of je nou wilt of niet
Je mag met een dronken kop nieuw leven verwekken en op de aarde zetten zonder enige overdenking. Je mag roken tot je er bij neervalt. Je mag ernstig ziek worden en eindeloze behandelingen ondergaan. Je mag zelfs jarenlang eenzaam verpieteren op een kamer waar de zuster hooguit tijd heeft voor 2 schone luiers per dag. Of dagenlang dood in huis liggen zonder dat iemand er naar omkijkt. Of jezelf opblazen terwijl de wereld toekijkt. Maar gewoon waardig sterven met vol verstand, dat is verboden.
Ik las een paar jaar geleden een prachtig artikel over een oud echtpaar van 86 jaar, dat nog bij helemaal bij de tijd (of misschien zelfs wel de tijd vooruit) was en besloot samen het leven uit te stappen. Ze hadden prachtige jaren samen gehad, leefden in goede gezondheid en wilden waardig sterven, zonder elkaar te hoeven zien aftakelen. Of erger nog: uit elkaar gehaald worden omdat de ene niet meer voor de ander zou kunnen zorgen. Mooi idee, maar hartstikke illegaal.
Euthanasie of niet?
In landen waar euthanasie is toegestaan, moet meestal sprake zijn van uitzichtloos lijden. En dat bepaalt een dokter. Zelf besluiten dat je er gewoon genoeg van hebt, wordt gezien als depressie. En als dat eenmaal wordt vastgesteld, dan kun je beter hopen dat je toch maar gewoon voor die trein was gesprongen. Want eenmaal in een traject om je ‘beter’ te maken, gaat alles gebeuren behalve dat vrijwillige einde.
Zelf heb ik tot op heden weinig te klagen over mijn leven. Ja, er hadden wat dingen anders gemogen, sommige mensen hadden wat langer mogen leven, maar overall ben ik erg tevreden. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen. Ben op plekken geweest die ik wilde zien en heb de mensen ontmoet die ik hoopte te kunnen zien.
Ik kan me voorstellen dat ik nog wat leuke dingen bedenk om die iets later af te vinken, maar zoals het er nu uitziet, mag het van mij stoppen als ik 50 ben. Op dit moment heb ik geen zin om daarna nog 25 jaar te hopen op pensioen. Oud & nieuw te vieren en elkaar gezondheid te wensen voor het volgend jaar. En weer een prachtige vakantie toe te voegen aan die toch al veel te lange lijst.
Vrijwillig levenseinde
Maar het mag niet. Nergens mag ik heen om te zeggen: jongens/meiden het is mooi geweest. Laat mij nu gaan slapen, geef het geld op mijn spaarrekening aan een goed doel, gebruik mijn organen voor iemand die nog wel zin heeft in 25 jaar extra. Oh en laat mijn huis na een opknapbeurt lekker hypotheekvrij achter voor mijn neefje dat in Rotterdam gaat studeren.
Nee. Ik moet eerst ernstig ziek worden. Of een ongeluk krijgen. Of mezelf opblazen omdat er 70 druiven voor me klaar liggen. Maar met vol verstand zeggen:’zoek het lekker uit met jullie referenda, tabee!’, dat mag niet. Hopelijk vinden ze daar binnen 9 jaar iets op.
Zo niet: onthoud dan dat ik graag een diep droevige crematie wil met de volgende nummers:
‘Follow Me’ van Amanda Lear
Si tú no estás’ van Rosana
Rinascerò van Milva & Astor PIazzola
Natuurlijk bij de bitterballen met een biertje: ‘Brand New Day’ van The Wiz. De as mag in een zak waaruit een boom groeit. Dat lijkt me wel een mooi idee. Nog zo’n 9 jaar…Dat klinkt toch een stuk beter dan nog 30-35 jaar werken.
Wat vind jij: moet je vrijwillig kunnen stoppen met leven, ja of nee?
Obv je crematietracklist hoop ik dat je heel oud wordt maar ik ben wel voor het zelf kunnen bepalen van het eindstation. Mits je er anderen niet mee lastigvalt en/of het in een opwelling doet
Ik heb nog 10 jaar om alsnog ‘de steen’, ‘mag ik dan bij jou’ en ‘I will survive’ toe te voegen 😉
Liveliketom brrr overleef mij maar gewoon!
Hulde, count me in.
Je bent van harte welkom LOL
Meh! op je 50ste eruit stappen, belachelijk idee! Dat is veel te vroeg, Maw dan zou ik dit weekend ook den polsen door moeten gaan snijden! Maar je hebt wel een punt dat je het zelf mag bepalen als jij het echt niet meer ziet zitten. Niet voor de trein springen maar in je eigen omgeving zodat je andere er niet mee belast.
Polsen doorsnijden lijkt me verschrikkelijk. Überhaupt alles waarbij iemand anders je in verschrikkelijke omstandigheden moet aantreffen. En jij wil veel langer blijven, dat lijkt me helemaal prima en vind ik ook gezelliger 😉
Toen ik in 2016 zocht of iemand in Nederland op zijn 50ste kon stoppen (met werken) was dit artikel het enige resultaat. Dat was een beetje ontnuchterend. Ik hoop dat het goed met je gaat en ik kan je in ieder geval verzekeren dat als je vandaag gelukkig bent je dat met 50 jaar en een dag ook zult zijn. Ik wens je (een lang en) gelukkig leven.
Hahaha, dankjewel. Ik ga er (vooralsnog) niet uitstappen over 2 jaar. Maar een niet-reanimeren-penning gaat wel mee. En bij de huisarts ligt een verklaring van wat er mag gebeuren bij uitzichtloos lijden. Zolang ik leef, mag het een feestje zijn. Ik geloof dat ik best gelukkig ben en ik wens jou ook een lang en gelukkig leven.