Er bestaat zoiets als een hondenpoepuurtje. Nooit geweten, totdat ik er zelf voor werd uitgenodigd. Ahmed Aboutaleb schoof aan. We dronken koffie, hielden onze gezichten in de plooi en praatten over poep, pies en poepscooters.
‘Krachtwijken’ moeten uitgaan van hun zwakte om daar hun sterkte van te maken. Of ze hebben iets waardoor ze heel krachtig zouden moeten zijn, maar daar zonder subsidie niets van kunnen maken. In mijn wijk is dat hondenpoep. Daar zijn we goed in.
Een centrumlocatie is in de meeste steden een visitekaartje van de stad, maar met behulp van de Aktiegroep Oude Westen blijft het gebied rondom de West-Kruiskade vooral een openluchtmuseum van armoede. Hoezeer Woonstad haar best doet de wijk omhoog te krijgen, de Aktiegroep strijdt voor een eeuwig verblijf in de onderste regionen van de samenleving. Dat levert namelijk de meeste subsidie op.
Het hondenpoepuurtje
Daarom ziet de wijk er doorgaans uit als een aangeharkte goot vol hondenpoep. Zelfs de honden (of hun baasjes) in het Oude Westen zien namelijk het verschil niet meer tussen stoep, straat en goot. Nadat ik een aantal keer werd uitgeblaft door eigenaren die ik aansprak op hun opruimplicht, besloot ik de gemeente te vragen of zij de hondenpoep kwamen opruimen. Daar betaal ik toch ook belasting voor, nietwaar?
Enkele weken later wordt mijn e-mail beloond met een antwoord en een uitnodiging voor het hondenpoepuurtje van de gemeente. Ik krijg een kop koffie, een koekje en een ontmoeting met de burgemeester. Hoogtepunt van de ochtend is de presentatie waarin wordt uitgelegd dat stadswachten tegenwoordig met iPads de hondenpoep kunnen fotograferen om er een melding van te maken. Het blijkt namelijk heel moeilijk te zijn om heterdaadjes te doen in het geval van hondenpoep.
Shit happens – best een goede slogan
Tegenover mij zit burgemeester Aboutaleb. Ik voel iets van medelijden. Daar zit hij dan, temidden van klagende burgers die last hebben van hondenpoep. Ik kan me niet voorstellen dat hij daar echt heel gelukkig van wordt. Wat mij betreft verdient die man alleen al daarom de titel Nederlander van het Jaar. Hij zet zijn olijkste gezicht op en hoort alles aan voordat hij zelf spreekt.
Aboutaleb vindt dat de poepscooters van de Roteb vaker in de wijk moeten worden ingezet. Een goed idee, knikt iedereen. Behalve de mevrouw uit Kralingen. Die heeft haar hele dossier meegenomen naar dit stadsbrede hondenpoepuurtje. Het is haar derde keer op dit uurtje en ze ziet nog steeds geen verbetering. Ik besluit dat ik niet wil eindigen als haar. En dat Kralingen dus blijkbaar ook niet alles is. Het is de eerste en gelijk ook de laatste keer dat ik gemeentelijk klaag over hondenpoep. Voortaan schep ik de hondenpoep zelf wel in de brievenbus bij hondenbezitters. Shit happens. Dat zou trouwens best een leuke slogan zijn voor Rotterdam. Met het olijke gezicht van onze burgemeester erbij. Shit happens.
Lees meer columns van LiveLikeTom.
Of laat een comment achter! 😉
