Eindelijk weer eens een weekend vol zon. En ik had een hoop leuke plannen. Maar het leven heeft soms iets anders voor je in petto.
Prachtige jaren ’80 architectuur bijvoorbeeld. Opgefrist met kleurrijke bankjes en contrasterende zonneluifels. Door de fantastische materiaalkeuze is het rondom dit gebouw heter dan in de rest van mijn mooie thuisprovincie Zeeland.
Gelukkig vergeet je het allemaal direct als je binnenkomt in de wereld van airco, luchtverversing, liters desinfecterende gel, het rommelende geluid van maaltijdwagentjes, het gedrup van een infuus en piepjes van metertjes die je hopelijk gaan vertellen dat het allemaal wel goed komt. 5 uur lang binnenzitten en kijken naar een lichaam dat slaapt en af en toe beweegt.
Nog niet zo lang geleden zat er 40 kilo meer vlees en vet aan. Onze twinkelende ogen en grote neus hadden we altijd gemeen. Net als de haargrens die langzaam vervaagt tot een kransje. Nu pas zie ik dat zijn hoofd eigenlijk net zo klein is als dat van mij. Zijn ouderwetse gesnurk is verdwenen, omdat zijn longen en luchtwegen met gemak dit tere lichaam van lucht kunnen voorzien.
Vorige week werd er nog gesproken over een behandelplan. Nu weet ik eigenlijk niet eens of hij de start daarvan gaat halen. Het is warm, heel warm. Maar de rillingen lopen over m’n lijf…
ADRZ Goes
