Het vliegtuig nemen om een dagje te gaan mountainbiken is misschien wat decadent. In het geval van Death Road (Bolivia) is het echter zeker de moeite waard! Natuurlijk is het gruwelijk overdreven om een retourticket te boeken om high speed te gaan genieten van een dagje mountainbiken. Maar als je aan het rondreizen bent, lopen die dingen soms zo.
Tijdens het reizen komen de meest onverwachte dingen op je pad en het is de kunst om af en toe je eigen uitgestippelde routes even te laten voor wat ze zijn en mee te gaan in de flow van het moment. Het enthousiasme van anderen helpt daarbij ook een handje. Bovendien zijn er regelmatig omstandigheden die je oorspronkelijke plannen toch wel in de war schoppen: door stakingen van Argentijnse buschauffeurs en diverse roadblocks in Bolivia ben ik uiteindelijk 5 dagen “kwijtgeraakt” waardoor ik mijn reisroute heb aangepast. Gelukkig is mijn 7-dagen-planning ooit om deze reden ontstaan en ben ik inmiddels gewend aan het omgooien van mijn schema.
Samaipata
Uiteindelijk belandde ik in Samaipata waar hiketochten en Inca-ruines het hoofdprogramma vormen. Een prima plek om tot rust te komen en in het uberhippe La Cocina schenken ze de lekkerste Boliviaanse wijn ever! De posada waar ik verbleef had ook het heerlijkste bed in tijden, met bovendien prachtig uitzicht en een uitstekend restaurant. Aangezien meer mensen dat hadden ontdekt, ontmoette ik al snel een leuk (toevallig Nederlands) koppel. Al pratende over onze wederzijdse reisplannen kwam het erop neer dat Death Road hun absolute hoogtepunt rondom La Paz was geweest. Helaas had ik die bestemming al van mijn lijstje afgestreept, vanwege de ‘verloren tijd’. Zij zouden de volgende dag naar La Paz vliegen om vervolgens door te reizen naar Peru en Azië. Ik zou een dag of twee later naar Santa Cruz teruggaan om daarna door te vliegen naar Brazilië. Alhoewel….Ineens bedacht ik me dat ik nog twee dagen tot rust kon komen in het bergdorp Samaipata. Of dat ik in diezelfde tijd ook alsnog Death Road kon doen!
Wennen aan de hoogte in La Paz
Een paar uur later waren de vluchten geboekt en de volgende dag deelde ik de taxi met Boudewijn en Eva richting Santa Cruz om vervolgens op het vliegtuig te stappen naar La Paz! Het was een natuurlijk een absurd idee: aankomen in La Paz, de tour boeken en direct na de tour weer op het vliegtuig stappen naar Santa Cruz waar de volgende ochtend mijn vlucht naar Campo Grande ging. Anderzijds: de kans dat ik binnen afzienbare tijd terugkom in Bolivia is vrij klein. Dus als ik Death Road wil rijden, dan is dit het uitgelezen moment!
Het vliegtuig landt ergens in het begin van de middag. Ik heb een hotel geboekt in het centrum, vlakbij de tour-operator die Boudewijn en Eva me hadden aangeraden. Dat is wel zo makkelijk, want de tours vertrekken om 7 uur ’s morgens en dan wil je niet eerst nog een half uur in een taxi zitten door een ontwakende stad. Eenmaal ingecheckt in het hotel, merk ik dat de hoogte van La Paz even wennen is. De hoogste hoofdstad ter wereld ligt namelijk op 3650 meter boven zeeniveau en dat is toch zo’n 2000 meter hoger dan Samaipata. Gelukkig heb ik nog een zak gedroogde coca-bladeren in mijn backpack zitten, zodat ik in elk geval de duizelingen wat kan onderdrukken. Mijn eerste doel is het boeken van de trip voor de volgende ochtend en checken of ik mijn aansluitende vlucht zal kunnen halen. Mijn tweede doel is het scoren van wat souvenirs omdat dit mijn laatste dag in Bolivia zal zijn. Als derde doel heb ik het bezoeken van wat lokale bezienswaardigheden, zoal de heksenmarkt en wat kerken. Een druk programma dus. ’s Avonds val ik dan ook moe maar voldaan in slaap. Klaar voor een bizarre en overweldigende mountainbiketrip (lees hier het verslag)!
