Voor mijn ogen voltrok zich een drama. De jongen huilde en gebaarde druk met z’n handen. Zijn stem sloeg over, toen hij wilde praten. Ik liep voorbij en begreep zijn verdriet. Maar tegelijkertijd was ik enorm gelukkig: dit is míjn stad.

Het was half 3 ‘s nachts tijdens Rotterdam Pride. Van Annabel, waar Circuit nog in volle gang was, is het slechts 10 minuten lopen naar mijn huis. Ik passeerde de nieuw geopende (overigens manvriendelijke) lesbian bar Loud en liep mijn straat in.

Op de hoek voor mijn appartementencomplex stonden twee mannen te praten. Dat is niet vreemd, op een zaterdagavond in het centrum van Rotterdam. Maar waar ooit de drugsdealers schichtig de zijstraten indoken, is er nu iets anders aan de hand.

De ene jongen heeft in eerste instantie wel iets weg van een wanhopige junk, die z’n shot nodig heeft. De andere jongen lijkt een aardig relaxte gozer, misschien z’n dealer. Ik woon al te lang in deze wijk om een andere eerste gedachte te krijgen.

‘Met grootse gebaren en huilend; ik herken het gevoel’

Maar dan zie en hoor ik dat er iets anders aan de hand is. Groots gebarend en huilend probeert de jongen duidelijk te maken dat zijn wereld zal instorten als de andere jongen straks zonder hem naar huis gaat. Een typisch gevalletje ‘over en uit’ na een dronken avond stappen.

Ik herken het gevoel zo goed; zelf heb ik ook weleens wanhopig geprobeerd een aanstaande ex te overtuigen van het einde van de wereld als we op dat moment uit elkaar zouden gaan. Het intense verdriet is te herkennen aan het wanhopige geluid van een brekend hart, dat doorklinkt in de gebroken stem.

Als homo in Rotterdam, jezelf zijn om 3 uur ’s nachts

Deze jongen ziet de aarde onder zich wegzakken. Maar ik voel me trots: dit gebeurt hier en nu onder mijn balkon. Dit in de stad waar homo’s niet vanzelfsprekend zichzelf kunnen zijn, maar zich tijdens Rotterdam Pride veilig genoeg voelen om in het openbaar hun eindigende liefde te bevechten. Op de plek waar vroeger hoeren en junks foeterend achter elkaar aan zaten.

Vanaf mijn balkon stil ik mijn innerlijke voyeur door nog even te kijken naar het tafereel. Als na 20 minuten de twee snikkend in elkaars armen vallen, is het tijd om naar bed te gaan. Ik had nooit durven dromen dat Rotterdam zou uitgroeien tot een stad waar iedereen zichzelf durft zijn. Zelfs om 3 uur ‘s nachts.

Meer columns van LiveLikeTom

Vond je deze column leuk, dan vind je onderstaande blogposts waarschijnlijk ook erg vermakelijk:

• Gay-dilemma: wie draagt bij jullie eigenlijk de koffers?
• Het moderne ongemak van AirBnB: de naakte buurman
• Het verschil tussen Rotterdammers en Amsterdammers
• Waar is mijn onderbroek gebleven?
• Sex with your MisterBnB-host & Couchsurfers
• Gekke homo’s: waarom ze niet normaal doen op Gay Pride
• Hoe heilig is het homohuwelijk?