cute white guy beard flirting wrinkle

Ik ben een flirter. Van nature heb ik de drang om mensen net iets langer aan te kijken dan gebruikelijk. Zowel mannen als vrouwen, hoewel bij die laatste groep mijn blik meestal blijft steken op ooghoogte. Soms tot ongenoegen van dames die hun mooie ronde vormen in een strakke bh hebben weten te proppen. Toch voel ik de laatste tijd een andere gene opkomen bij het aankijken van bepaalde mensen.

Het lonken zit in mijn genen. Mijn vader heeft ook een immer guitige blik die vrouwen laat kirren zonder dat hij ook maar iets zegt. Maar als blanke man van boven de 35 is het lang aankijken van anderen een spel waarvan de gebruiksaanwijzing zoek lijkt.

‘Ik denk dat zij denken dat ik denk….’

Sinds de hele Zwarte Piet discussie heb ik namelijk het idee dat mijn licht loensende blik naar donkere mensen wordt verward met racistische nakijkerij. Alsof ik gekleurde medemensen niet zomaar mooi mag vinden. Ik denk dat zij denken dat ik ze zie als exotische diersoort, in plaats van als knappe mensen.

Hetzelfde heb ik met meisjes met hoofddoeken. Nu weet ik dat die hoofddoeken zijn bedoeld om me juist niet naar ze te laten lonken. Maar als ik dan die mascara zie en de keurig bijgeharkte wenkbrauwen, dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik juist wél moet kijken. Zeker als de lippen mooi mat zijn gestift met een subtiele maar fellere kleur dan de eigen lipkleur. Toch voelt het kijken ongemakkelijk, omdat ik dan denk dat zij denken dat ik iets tegen hun hoofddoek zou hebben.

‘Binnen anderhalve seconde scan ik alle features..’

Mediterrane mannen zijn een verhaal apart, ongeacht of ze katholiek of moslim zijn. Ik heb een zwak voor dit type mannen en mijn ogen scannen binnen anderhalve seconde alle features. Van het haar op de vingers tot de vorm van de billen en van het opgeschoren haar tot de kleur van de sokken.




Dat scannen moet ook wel gebeuren in die korte tijd, omdat meestal kort daarna ‘flikker’’ ‘homo’ of iets met ‘kanker’ naar m’n hoofd wordt geslingerd. Heel soms blijft het stil of krijg ik een knikje met glimlach. Maar verder wordt wit oogcontact gezien als ‘wat moet je?’

En dat is nou precies waarom ik dus steeds minder lol heb in het lonken. Ik bedoel namelijk niets met mijn starende blik, maar wil gewoon even mindful genieten van de schoonheid die moeder Natuur me voorschotelt. Maar zelfs dat is al een zonde vandaag de dag. Als we schoonheid al niet meer mogen waarderen, hoe kunnen we dan ooit verwachten dat de wereld mooier wordt?

Ben jij een lonker?

Meer columns van That Guy From Rotterdam