We zijn beland op Bali. Een heerlijk paradijs met houtbewerkte deurtjes waarachter een stevige airco schuilt. Ideaal voor een romantische vakantie/ gaycation. Het hebben van een subtropische verkering heeft echter ook nadeel.
Nou goed, mijn man is dan niet subtropisch maar Italiaans. Dat vinden ze vooral zelf een belangrijk onderscheid. Qua airco-temperatuur maakt het echter weinig uit. Die mag, zelfs op Bali, gewoon niet onder de 25 graden komen.
Gelukkig ben ik niet zo moeilijk op dat gebied, dus trek ik gewoon lekker een wollen pyjama aan en niets aan de hand. Toch is er een ander probleempje als je verkering niet-Nederlands is en ook ons foeilelijke -maar oh zo gezellig kneuterige- taaltje niet spreekt. Dat ontdekte ik in Ubud, waar we verbleven in Nick’s Hidden Cottages.
Uitkijkend op de jungle van Bali
Het was een broeierige avond, toen ik het houten deurtje naar ons balkon opende. Alex dat daar al te genieten van het uitzicht over de paradijselijke jungle van Bali. Ik opende de deur, die kraakte, piepte en knarste alsof het last had van de tropische hitte aan de ene en de airco-kou aan de andere kant.
Met een gemene grimas duwde ik mijn hoofd naar buiten en sprak de legendarische woorden ‘knibbel, knabbel, knuisje…’. Mijn enthousiasme werd direct gedempt door de vragende ogen die me aankeken alsof ik zojuist uit een heel slecht sprookje was gestapt.
Slimme afleidingsmanoeuvre
Tevergeefs probeerde ik daarna in het Engels aan mijn Italiaan duidelijk te maken dat het inderdaad om een sprookje ging. Met een bekend rijmpje. Dat je alleen in het Nederlands kunt uitspreken. Dat het ook in de Efteling stond.Net als trouwens de Indische waterlelies. Van dat liedje, weet je nog?
Tip: niet doen! Gewoon dat deurtje krakend en piepend achter je dichtdoen en niet vertellen dat je ondertussen toch de airco ‘heel even’ op 22 hebt gezet. Dat geknibbel, geknabbel en geknuisje is best een goede afleidingsmanoeuvre.
