Durf jij (nog) hand in hand over straat met je vriend? Ik heb het een paar keer gedaan en kreeg ‘homo’ naar mijn hoofd. Maar het toenemende geweld tegen homo’s wakkert een strijdlust in mij aan, die ik niet van mezelf ken. Ik wil nog vaker zichtbaarder hand-in-hand lopen. Niet als provocatie, maar omdat ik vind dat ik net zo hard mezelf mag zijn als ieder ander.
Eerst even over dat woordje ‘homo’. Er zijn mensen die zeggen: ‘maar je bent toch homo, dat is dan toch geen scheldwoord?’ Heel simpel: als we iedere vrouw op straat aanspreken met ‘hey vrouw’, elke Marokkaan met ‘hey Marokkaan’, elke Chinees met ‘Chinees’ of iedere Jood met ‘Jood’, dan wordt het een heel nare wereld. En ik denk dat niemand het fijn vind om op die manier aangesproken te worden. Dus ja, een homo naroepen met ‘homo’, dat is schelden.
Rotterdam Pride: hand in hand
Maar dan dat hand in hand lopen dus. In 2016 zat ik tijdens Rotterdam Pride in de Arminius Kerk. Journaal-presentator Winfried Baijens vroeg toen aan het publiek wat we konden doen om de zichtbaarheid van homo’s als groep, te vergroten. En ik appte naar het interactieve scherm vrij impulsief ‘hand in hand lopen’. Hij stelde er wat vragen over en ik dacht er verder ook niet meer al te veel over na. Het is zo’n klein gebaar, niets groots en meeslepends als een homohuwelijk ofzo.
Sindsdien zijn er wat akelige berichten over geweld tegen homo’s in het nieuws geweest. Zo was er het stel in Arnhem, dat met een betonschaar werd mishandeld. Zo waren er wat incidenten in Amsterdam en zag ik onlangs het bericht over een dragqueen die op de Zeedijk klappen kreeg. Het maakt me bang. Het maakt me verdietig. Maar het maakt me ook boos.
Staan we alleen?
Toen speelde dat moment weer in mijn hoofd af, dat ik zelf werd nageroepen. Het gevoel was zo heftig en zo eng. En ik begreep ook dat de dragqueen zei: ‘nobody was asking me, if I was ok’. Want niemand lijkt z’n handen uit te steken om te helpen, of in elk geval achter je te staan. Zelfs als je hand in hand loopt, voel je je dan ontzettend alleen.
Daarom word ik blij als ik twee mannen of twee vrouwen hand in hand zie lopen. Ik geef ze vaak een glimlach of steek een duim op. Het klinkt misschien stom, maar ik wil laten zien dat ik het ok vind. Ja, dat is overdreven. Maar ze weten ook dat ze niet alleen zijn. En je kunt nog altijd beter een duim opsteken, dan ‘homo’ roepen, nietwaar? Liever nog, zie ik nog meer stellen hand in hand lopen. Mijn eigen vriend durft het niet. En ik krijg die angst niet uit z’n kop gepraat. En dat vind ik erg.
Hand in hand, kameraden!
Het is toch van de zotte, dat je wel zichtbaar de liefde voor je profeet mag uitdragen, maar niet de liefde voor je partner of dierbare? Of dat je wel gearmd mag lopen uit vriendschap, maar niet uit liefde? Of dat een afscheidskus op het station alleen is geoorloofd als je hetero bent.
Het zou Rotterdammers sieren, als het Feyenoord lijflied ‘Hand in hand, kameraden’ niet alleen zou gelden voor fans van Feyenoord 1. Dat we trots zingen om te vieren dat we hand in hand mogen lopen met wie we willen; man, vrouw, moslim, jood, kleurrijk of kleurloos. Wat mij betreft mag Rotterdam de hoofdstad worden van de liefde. Zoiets als Love Festival in mijn tweede thuisstad Londen, waar we overigens wel hand in hand over straat durven.
Zoals Dolly Bellefleur het zou kunnen zingen:
Hand in hand, kameraden.
Hand in hand, voor iedereen.
Geen woorden maar daden.
Dat gun je iedereen.
