Schuin voor me opent een man een broodtrommel. Met zijn vingers gaat hij de verticaal gepropte sneetjes af. Alsof hij in een platenbak z’n favoriete lp zoekt; zo controleert hij het beleg om daarna zijn broodtrommel weer dicht te doen. Toch geen trek? Was ‘ie vergeten wat er op zat? Heeft ‘ie wel genoeg bij zich? Of had hij ze überhaupt niet zelf gesmeerd? Zoveel vragen in mijn hoofd, die ik niet durf te stellen. 

Om me heen staat een plukje mensen. Een van hen staart voor zich uit, de anderen turen naar de oplichtende schermpjes. Hun duimen glijdend over het scherm. Een enkeling gebruikt daarvoor de wijsvinger van de andere hand.

Naast me zit een vrouw haar bovenste gezichtshelft op te maken. Ik ben gefascineerd: zou ze onderste helft al hebben gedaan, of zou ze dat doen als ze straks op een plek is waar haar mondkapje af mag?

Het is weer wennen, zo’n volle trein. Met enige moeite houd ik m’n hoest in. 

De afgelopen maanden had ik een fijn ochtendritueel ontwikkeld. Grindr, Romeo en Scruff waren mijn voornaamste nieuwsbronnen in de ochtend. M’n visuele ontbijt bestond uit het bekijken van de foto’s die Scruffyboy28 me stuurde. En het checken van TopMarocs privéalbum. 

Nu dus niet meer. Terwijl andere forenzen hun mobiels checken voor het laatste nieuws over de dickpics van Marc Overmars en Jeroen Rietbergen, blijft mijn telefoon ongebruikt. Het is te druk voor piemels op m’n scherm. Stilletjes snak ik naar thuiswerken. Niet voor mezelf. Maar voor al die mensen die de afgelopen maanden ook prima thuis konden werken. En die liever het gezicht van een BN-er op hun scherm zien, dan de harde piemels van met testosteron doordrenkt mannenvlees. Zouden ze dat wellicht op die sneetjes brood hebben?