Zelfs als je geen mountainbike-fan bent, is de Death Road in Bolivia een ervaring die je niet mág missen. Van de ijzige 4650 meter hoogte daal je via een 61 kilometer lange weg per mountainbike af naar de subtropische 1200 meter boven zeeniveau. Een bizarre tocht over de gevaarlijkste weg ter wereld met onderweg smeltend ijs, watervallen, vlinders en zandvlooien.
Death Road heet officieel de North Yungas Road en ligt zo’n 56 kilometer ten noordoosten van de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Dat betekent dus ook dat als je vanuit La Paz de dagtrip boekt, je eerst nog een ochtendspits moet overleven om bij de Death Road aan te komen. Mijn trip met Madness Adventures vertrok dan ook al om 7 uur ’s morgens. Omdat ik dezelfde avond nog doorvloog naar Santa Cruz had ik de mazzel dat mijn backpack gewoon mee mocht in de bus. (Lees ook ‘Op weg naar Death Road’ als je meer wilt weten over mijn decadente heen-en-weer-vlieg actie naar La Paz.)
IJskoud begin
Eenmaal aangekomen op 4650 meter hoogte is het nog erg koud. De open vlakte aan het begin van de afdaling is het instructieterrein waar iedereen z’n fiets en helm krijgt uitgereikt en er basics van het fietsen worden uitgelegd. Voor een Nederlander is dat wat gek, maar er zijn dus ook mensen in de groep die vrijwel nooit fietsen (tip: ga daar niet achter rijden!). Zeker bij een afdaling met een hoogteverschil van ruim 3000 meter is dan handig om te weten hoe de remmen werken. Je rijdt per slot van rekening niet elke dag op een weg die soms slechts 3,5 meter breed is, terwijl vrachtwagens je tegenliggers zijn en een ravijn niet echt een goede uitvluchtroute is.
Gelukkig is het eerste stuk van de rit een goed oefentripje met spectaculair uitzicht. De eerste kilometer rijden we namelijk over het nieuwe asfalt van een brede weg. Daarom is er volop tijd om te genieten van de prachtige bergen, het smeltende ijswater en de opkomende zon. Tijdens de eerste afdeling leren we de verkeerssignalen, versnellen en vertragen en gekke bekken trekken voor de video.
De echte Death Road
Als we dat eenmaal onder de knie hebben, wordt het tijd voor de echte Death Road. Met de bus verplaatsen we ons een klein stuk om vervolgens aan te komen bij een sprookjesachtig uitzicht. De weg is hier ruwer, want niet geasfalteerd. De helm afdoen is zeker geen optie: dit is een weg waar honderden mensen doodgingen. Overigens waren dat vooral busongelukken, maar toch. Op de North Yungas Road rijdt het verkeer links, omdat de bestuurder dan tot op de centimeter nauwkeurig kan voorkomen dat hij het ravijn inrijdt. Sommige delen van de weg zijn breder gemaakt om tegenliggers wat meer ruimte te geven. Maar zelfs op de fiets is het soms vrij krap als een vrachtwagen je tegemoet komt.
De afdaling is fantastisch. In volle vaart (‘remmen los!’) rijden we achter elkaar van bocht naar bocht. Wat begint als een koude fietstocht wordt al snel een lente-achtige rit door riviertjes. Vlinders vliegen met je mee en hier en daar is een waterval een welkome afkoeling. De temperatuur stijgt naarmate je lager komt en onderweg wordt het hoog tijd om de trui te verruilen voor zonnebrand. Gelukkig valt dat moment samen met de lunch. Als we daarna verder gaan, wacht achter elke bocht weer nieuwe beplanting en steeds meer dieren lijken zich thuis te voelen in het subtropische klimaar dat we naderen. Als we na een dikke 6 uur bij het eindpunt een biertje pakken, is er maar één woord dat uit m’n mond kan komen: WOW!
Last-Minute Stress
Niet veel later liggen we aan de rand van een zwembad om de spieren te ontspannen alvorens we per bus via een nieuw aangelegde weg terugkeren naar La Paz. Wederom belanden we in de spits, waardoor ik wat stress krijg. Een dik uur later moet ik namelijk in het vliegtuig zitten. Maar gelukkig heeft Extremo Tours ervoor gezorgd dat de foto’s en video’s in de bus al op mn usb-stick worden gezet. Eenmaal in het vliegtuig naar Santa Cruz de la Sierra besef ik me dat het een bizar decadent tripje was: heen en weer vliegen naar La Paz voor een dagje mountainbiken. Maar ik had het voor geen goud willen missen!
