Rotterdam is geen stad voor mietjes. Toch besloot ik een aantal jaren geleden dat ik de gok maar eens moest nemen: wonen in de gevaarlijkste stad van Nederland. Vrienden verklaarden me voor gek en zelfs een aantal van de nieuwe vrienden die ik hier maakte, zijn inmiddels verkast naar Amsterdam. Maar gelukkig is Rotterdam een stad die trouwe inwoners beloont en het begint langzaam te voelen als een kleine overwinning.
Toen ik hier aankwam wist ik niets over de betere en mindere plekken in stad. Dat maakte me ook weinig uit. Vasthoudend als ik kan zijn, heb ik teen paar dagen achter elkaar gepost bij Woonstad, toen nog de Nieuwe Unie geheten. Ik móest en zou zo snel mogelijk een woning krijgen en ik wilde vooral dicht bij het station wonen. Ik was dan ook blij dat ik na een paar weken zeuren een woning kreeg in het Oude Westen. Wist ik veel…
Het Wilde Westen
Het bleek nogal gevaarlijk in die wijk. Ongure types duwden onder een kapotte lantaarnpaal een naald in hun arm en ’s nachts stonden de hoertjes van de Keileweg schreeuwend voor de deur van mijn overbuurman: “Karel, doe open godverdomme, ik heb het geld!” Een enkele keer werd ik achtervolgd door mannen met glimmend keukengerei, die me mijn geld wilden aftroggelen. Maar alerte alcoholisten van Talk of the Town (later Bar) waarschuwden me gelukkig altijd net op tijd. Pas na een paar weken ontdekte ik dat het Oude Westen ook wel het Wilde Westen werd genoemd.
Toch bleef het me verbazen dat de gemeente dit stukje Rotterdam zo liet verslonzen. De entree van de stad was al niet heel bijzonder, maar er moest toch zeker iets meer van te maken zijn? En dat gebeurt nu.
De West-Kruiskade bloeit op en nadat fans van Bar al een voorproefje kregen van de wijk, gaat het ineens razend hard. Het Tiendplein ontwikkelt zich tot een bruisend hart en in de Drievriendenstraat veranderen de oude drugspanden in prachtige historische appartementen. Ook backpackers uit de hele wereld weten de weg te vinden naar het Waanzinnige Oude Westen en zijn kind aan huis bij Ani en Haakien . En nu het stationsgebied een aaneenschakeling van koffietentjes is geworden, begin ik elke dag met croissants, verse jus en een krantje. Het is bijna te burgerlijk om hip te zijn.
Ineens vragen vrienden van weleer hoe ik zoveel vierkante meter op zo’n locatie kan hebben voor zo’n belachelijk lage prijs. Voordat ik ze dan weer uitzwaai op het station, fluister ik mijn geheim: ‘Rotterdam is geen stad voor mietjes. Die zwaaien we uit naar Amsterdam.’ Daar moeten ze dan om lachen. Maar zodra de trein vertrekt, weten ze dat ik gelijk heb. Rotterdam is een stad voor volhouders, die kansen zien waar niemand ze ziet.
Deze blogpost verscheen ook op Bogue.nl
