Als je net als ik al meer dan 10 jaar in een krachtwijk woont, weet je inmiddels wel wat voor mensen er in zo’n buurt wonen. Zo werd de opening van een nieuw jongerenhostel kritisch besproken in het overleg van de Aktiegroep Oude Westen. ‘Jongerenhostel? Dus niet voor mij?’ riep een niet-jonge vrijwilligster. En vervolgens kreeg ze een overnachting gratis aangeboden. Zo gaat dat.
Ruim 12,5 jaar geleden verhuisde ik naar Rotterdam. Ik wilde zo dicht mogelijk bij het Centraal Station wonen en niet al te veel betalen. Zodoende kwam ik terecht in de arbeidersbuurt – later krachtwijk- Oude Westen. We hebben een Aktiegroep die wordt gerund door hardwerkende vrijwilligers die een nogal eenzijdige visie op diversiteit heeft. Zo worden mensen met (boven-)modaal inkomen steevast weggezet als graaiers en vindt men dat iedereen overal recht op heeft, en dat dat vooral gratis moet. Het eveneens gratis buurtkrantje dat je maandelijks van deze buurtgenoten cadeau krijgt, is een manifest ter verheerlijking van armoede: hoe minder je verdient met werken, hoe hoger je stijgt op de sociale ladder van de wijkkrant-redactie. De kosten van dat krantje worden natuurlijk niet opgehoest door de meeste mensen in de wijk. Die zouden er waarschijnlijk ook geen euro voor over hebben. Maar dankzij de hardwerkende mensen in andere delen van de stad, is er een potje geld beschikbaar om dit wijkgeleuter een podium te geven. Waarvoor dank.
Niet voor iedereen!
De mensen van de Aktiegroep zijn zeer begaan met het wel en wee in de wijk. Ze uiten dan ook terecht hun zorgen over zaken als woningbeleid, werkgelegenheidsprojecten en minderheidsgroepen die al jaren de meerderheid vormen in de wijk. Maar als hostel Ani & Haakien wordt geopend, dan gaan de alarmbellen rinkelen: ‘Hostel voor jongeren? Dat is dus niet voor mij? Wel potverdikkeme!!!! Daar moet ik wat van zeggen.’ Omdat de verongelijkte dame onderdeel is van de Aktiegroep mag ze zelf een nachtje gaan slapen en krijgt er nog wat extraatjes bij. Hartstikke gul en goed bedacht natuurlijk. Ze had deze geste ook kunnen opeisen voor alle andere oudere armlastigen, maar ja, dat zou een bestuurder van een bank ook niet doen. Dus hup, erheen dan maar. Erger nog dan dat, vind ik vooral de misplaatste verontwaardiging over het feit dat er iets niet voor haar is! Nou en?
In hetzelfde krantje lees ik dat er een spreekuur is voor Somalische vrouwen. Dat is dus niet voor mij? En ‘Jeugd met ambitie krijgt kansen!’ Ik dus niet? Er zijn duizenden dingen in deze wijk die niet voor mij zijn, zoals de Speeltuin Weena of de vrouwen-thee-uurtjes her en der. Ik ben blij dat ik niet al die (onder werktijd) georganiseerde activiteiten hoef te bezoeken, want dat kost meer tijd dan een full-time baan! Ik ben juist blij dat er voor ieder wat wils is, zonder dat ik me verontwaardigd hoef te voelen over het feit dat het niet allemaal voor mij is.
Dat is namelijk het grote probleem van de meeste bewoners van de krachtwijken: ze voelen zich zo snel tekort gedaan. Waarom zij wel en ik niet? Nou gewoon, omdat je niet altijd de doelgroep bent. Of gaan we die discussie ook voeren als mijn belastingaanslagen binnenkomen? Want dan wil ik graag ook kwijtschelding krijgen, gewoon omdat ik in dezelfde wijk woon als mijn buren. Maar liever nog deel ik die lasten met al mijn buren, dan zijn we allemaal voordeliger uit.
