Het stoplicht gaat op groen en voor ik goed en wel beide voeten op de trappers heb, word ik ingehaald door een elektrische bakfiets. De ochtend is niet mijn sterkste moment. Maar ik moet toch even wennen aan dit beeld. Moeder trapt zonder druppeltje zweet het gevaarte vooruit en in de bak zit een kind een spelletje te spelen of een serie te kijken. Dat kon ik in de gauwigheid niet scherp vastleggen. De iPad maakte in elk geval een geluid dat klonk als een Teletubbie-uitzending. Zwaar jaloers ben ik natuurlijk, dat ik dat als kind niet had.

In een zweem van nostalgie denk ik terug aan hoe ik op een koude herfstdag als deze achterop zat bij mijn moeder. Het ijzeren ruggesteuntje deed gelukkig geen pijn meer, omdat het dikke-jassen-seizoen was aangebroken. Mijn voetjes deden hun uiterste best op de glibberige zijsteuntjes te blijven. Als het licht op groen ging duwde mijn moeder de fiets aan voordat ze weer op het zadel hupste. Het was mijn ultieme geluksmoment. Verscholen voor de wind greep ik me vast aan haar zachte heupen en duwde mijn gezicht tegen haar achterwerk. Het liefst met mijn linkerwang, zodat ik rechts kon kijken naar de mensen die wandelden op de stoep. Bij het volgende stoplicht verloor ik mijn stevige houvast weer even en keek ik op naar mijn moeder. Aan haar gezicht te zien vond ze het net zo fijn als ik. Mijn zusje zat voorin in een klein en krap zitje. Vol in de wind en stevig ingepakt. Groen; en daar gingen we weer.

Bij het volgende stoplicht zie ik de e-bakfiets door het oranje glippen. Moeder is gefocust op de weg, kind heeft enkel oog voor de iPad. Zelf moet ik wachten voor rood. Nee, ik ben niet meer jaloers. Mijn rit naar school destijds voelde beter dan tegenwoordig een retourtje businessclass. Hopelijk kan die kleine in die bakfiets dat later ook zeggen.

Lachen op een fiets?

Ook ik heb wel eens op een elektrische fiets gereden:

Maar ik ben ook niet vies van een ouderwetse fiets hoor: