Na 2016, met de inauguratie van Trump in januari 2017 als laatste nawee, zou het fijn zijn als de wereld even de tijd krijgt om op adem te komen. Een soort stilte retraite, voordat onze eigen verontwaardigingsgolf over Wilders als een tsunami over ons heen dendert.

Zelf ben ik ook eens op zo’n retraite geweest. Een week stil zijn, wie bedenkt dat? Het was een cadeau van een vriendin en achteraf misschien wel een van de mooiste cadeaus die ik ooit heb gekregen. Maar het was wel een week zeg!

Ik was niet de enige man op deze stilte retraite

Het gezelschap bestond vooral uit vrouwen van middelbare leeftijd die zin hadden om de hele week uit hun kut te janken. En een jonger meisje, dat het ooit zelf nog zou schoppen tot goeroe van het een of ander. Sereen zat ze te mediteren en raakte ze van de ene emotionele shock in de andere dromerige staat van gelukzaligheid.

Behalve ik was er nog een andere man. Hij was meegesleurd door z’n vrouw. Samen hadden ze deze week cadeau gekregen van de kinderen en kleinkinderen. Voor hun zoveeljarige huwelijksjubileum. Blijkbaar is het cadeau doen van een week stilte een populair geschenk in bepaalde kringen. 

De man had geen idee waar hij terecht was gekomen. In een poging de stilte wat minde rongemakkelijk te maken, vroeg hij tijdens de lunch of iemand hem de jam kon aangeven. Met nijdige blikken van die middelbare zweefvrouwtjes tot gevolg natuurlijk. Maar ik vond het wel komisch. Die man had gewoon geen zin om een half uur lang via z’n chakra’s zijn verlangens door te zenden naar de vrouwen die bij volle maan tegelijk menstrueerden.

Als ik eraan terugdenk, dan was die man mijn Trump. Een soort van klankschaal die in het verkeerde ritme trilt, maar die wel even laat horen wat je werkelijk denkt. Misschien moeten we die hele kandidatenlijst van de Tweede Kamer eens op stilte retraite sturen. Als cadeautje van het volk. Dan hebben wij ook weer even tijd om op adem te komen. Ik ben benieuwd wie Geert de jam aanreikt.