De jungle is niet alleen een plaatje om te zien, het klinkt ook fantastisch. Je zou willen dat je daar in stilte van kon genieten. Maar de homo digitalis verstoort de rust aanzienlijk. Bezoekers van de bossen nemen namelijk niet alleen zichzelf mee, maar ook al hun Instagramvolgers en Facebookvrienden.

In de constante drang om elk moment zo mooi mogelijk vast te leggen voor dit handjevol virtuele parasieten, wordt het oeroude jungleconcert verrijkt met klikjes en piepjes van digitale apparatuur. Smartphone hier, compactcamera daar en dan natuurlijk het eindeloze scherpstel gepiep van de betere camera’s. Blijkbaar hebben de meeste jungle-liefhebbers wel de moeite genomen om te lezen welke camera de mooiste plaatjes maakt, maar niet hoe dat kan zonder geluid te maken.

Zelf ben ik privé al een tijdje Facebook-loos, maar ik geef toe dat Instagram me nog wel verslaafd houdt aan het vastleggen van plaatjes. Toch denk ik dat er een verandering aan zit te komen. Ik heb namelijk onlangs een verrekijker gekregen. En hoewel ik me de eerste dag een beetje voelde als Kuifje, ben ik na een paar dagen helemaal om.

Een verrekijker brengt de verte dichterbij, maar nog belangrijker: het laat de verte binnenkomen. Turend door het technisch wonder op zakformaat, worden de kleinste details haarscherp. De quetzal die zelfs met tegenlicht nog kleurrijk is, de basilisk die probeert niet op te vallen en de kaaiman die rustig ligt op te warmen in de zon en de luiaard, die doet waar ‘ie het beste in is.

Normaal gesproken zou ik me vooral druk maken over het licht, de overbelichting, het juiste contrast, het scherpstellen, de uitsnede en meer van dat soort praktische zaken. Maar met een verrekijker vergeet ik dat allemaal. Het is mijn nieuwe shortcut naar onthaasting geworden. Zonder stress kijken en de herinneringen simpleweg vastleggen in m’n geheugen.

Een boottrip over de Rio Frio bij Caño Negro (Costa Rica) die normaal gesproken in 75 foto’s werd samengevat is door mijn verrekijker veranderd in indrukwekkende herinneringenfilm met het visuele genot van een BBC documentaire. Helaas alleen te bewonderen door mijzelf en niet door mijn volgers.

Maar ik ben niet roomser dan de paus, het zou best fijn zijn als je met een verrekijker foto’s zou kunnen maken. Dat daaraan nog niemand heeft gedacht. Voor wie er alsnog over gaat nadenken: graag een versie zonder piepjes.

Wat plaatjes door de verrekijker geschoten: